تحقیقی در خصوص قهرمانان ایران

محقق: دانش آموز روزبه غلامی رسالت چالشتر

موضوع:آریوبرزن

بدین بوم بر زنده یک تن مباد             چو ایران مباشد تن من مباد                                                        

دویست سال بود که کورش سلسله ی هخامنشی را بنیاد کرده بود.دویست سال بود که کشور ما نیرومندترین کشور جهان به شمار

میرفت.تخت جمشید با عظمت و شکوه خیره کننده اش مرکز فرمانروایی این سر زمین پهناور بود.در میان این همه شکوه و جلال

ناگهان تند بادی سهمگین از سوی باختر شروع به وزیدن کرد.اسکندر که مردی شهرت طلب بود از سر زمین مقدونیه با لشکری بی

کران به سوی کشور ما هجوم آورد.امید ها به یک باره به نا امیدی گرانید.آیا باید به همین سادگی اجازه داد تا بیگانگان سرزمین ما

را لگد کوب سم اسبان خود سازند؟هرگز!

میهن دوستان تا آخرین قطره خون خود در برابر دشمن پایداری میکردند.اسکندر با سپاه عظیم خود قسمتی از خاک ایران را 

در نوردیده و به سوی تخت جمشید پیش می آمد.او برای ورود به فارس می بایست با لشکریانش از گذر گاهایی تنگ در میان

کوه های سر به فلک کشیده بگذرد.از این رو آریوبرزن سر دار دلاور ایرانی تنها چاره را آن دید که در این گذرگاه راه را بر روی

اسکندر و سپاه بیشمار او ببندد.آفتاب تازه طلوع کرده بود که آریوبرزن سوار بر اسبی زیبا و تنومند سپاه خود را از پشت کوه به

سوی بلندترین قله آن کوه به پیش راند.وقتی آریوبرزن و همراهان او به بالای کوه رسیدند،سپاهیان اسکندر وارد گذر گاه شده بودند.

در این زمان آریوبرزن فرمان داد تا سربازانش سنگ های بزرگ را از بالای کوه به پایین در غلتانند.سنگ ها با قوت هرچه تمام تر

به پایین کوه می غلتیدند و با شدتی حیرت آور در میان مقدونی ها فرود می آمدند و گروهی را پس از گروه د یگر نقش بر زمین

میساخت.اسکندر که تا آن موقع با هیچ مانعی روبه رو نشده بود غرق اندوه شد و فرمان عقب نشینی داد و در حالی که در هر لحظه

چند تن از سپاهیان او به خاک می غلتیدند به جلگه بر گشت.در این هنگام یکی از اسیران جنگی که در سرزمینی دیگر اسیر شده

بودند به اسکندر گفت که من پیش از این  به این سرزمین آمده ام و از اوضاع  این نواحی آگاهی دارم.راهی را میشناسم که سپاه

تورا به بالای کوه میرساند.وقتی که شب از نیمه گذشت و در همه جا سایه افکند اسکندر در حالی که قسمتی از سپاه خود را در جلگه

باقی گذاشته بود،راهی که اسیر به اونشان داده بود در پیش گرفت.آفتاب هنوز فروغ زرین خود را به کوه و جلگه نتابانده بود که

سپاهیان آریوبرزن دریافتند که دشمن از هر سو آنان را احاطه کرده است.آیا باید تسلیم شد و چیرگی دشمن را بر خانمان دید و مذلت

و خفت را به جان خرید یا جنگید و خاک وطن را از خون خود گلگون کرد؟دلیران ایران راه دوم را برگذیدند.آن ها نه تنها تسلیم

نشدند بلکه نبردی کردند که پس از دو هزار و سیصد سال،هنوز خاطره آن در یاد ها باقیست.نبرد دلاوران ایرانی شگفت آور بود

حتی آن هایی که سلاح نداشتند به سپاه دشمن حمله میکردند و میکشتند و کشته میشدند.آریوبرزن با معدود سرباز سوار و پیاده،خود

را به سپاه عظیم دشمن زد و گروهی از آنان را به خاک افکند و با این که بسیاری از سربازان خود را از دست داد توانست حلقه ی

سپاه دشمن را بشکافد.او میخواست زود تر از دشمن خود را به تخت جمشید برساند تا بتواند از آن دفاع کند.در این هنگام آن بخش از

سپاه اسکندر که در جلگه مانده بود راه را بر او گرفت.در این جا آریوبرزن این سردار شجاع،بی باکانه به دشمن حمله کرد او و

سپاهیانش آنقدر جنگیدند که کشته شدند و آثاری از شجاعت و از جان گذشتگی در راه میهن را برای آیندگان به یادگار گذاشتند.ایران

ما هزاران هزار سرباز و سردار چون آریوبرزن به خود دیده است.مردان و زنانی که دلاورانه جنگیده اند و از اسلام و ایران دفاع

کرده و با سربلندی و افتخار جان را فدا کرده اند.به کوچه ها و خیابان ها نگاه کنید!نام این دلاوران و شهیدان را همه جا میتوانید

ببینید.نام وراهشان جاودانه باد.

• ارسال توسط عبدالله اسکندری | تاریخ : یکشنبه 94/10/6 | نظر بدهید